نمراتش قبل ازکرونا خوب بود. ولی به خاطرمجازی شدن آموزشها تودوره کرونا پایه ریاضیش ضعیف شده بود. آبان ماه با نمره متوسط ریاضی، کلاسهای هفتگی رو شروع کرد. دی ماه نمره اش پیشرفت کرد. ریاضی رو بطور مرتب میخوند و سوال و تمرین حل میکرد. تا روز قبل از امتحان هم برای رفع اشکال کلاس ها رو ادامه داد. نمره ریاضی آخر سالش ۱۹/۵ شد. از اول تابستون هم روی ریاضیش کار کرد و الان به مراتب بیشتر از قبل پیشرفت کرده.

عامل موفقیتش دو چیزه:

۱. اراده و پشتکاری که تو این مدت از خودش نشون داد و مسیری که آهسته و پیوسته داره ادامه اش میده.

۲. آگاهی از این مسئله که چیزی که طی دوسال خراب شده روطی دو ماه نمیشه درست کرد،مخصوصا تو درس ریاضی که همه چیز بهم مربوطه.

بزرگترین نتیجه ای که این اتفاق براش رقم زد نه نمره ریاضی بود و نه پیشرفت تحصیلی. بزرگترین اتفاق کاشته شدن بذر این باور در نهادش بود که میتونه بعد از شکست، بلند بشه، خودشو بتکونه و مسیر رو ادامه بده. اون فهمید که باید از همون جایی که زمین خورده بلند بشه، راه میانبری وجود نداره. و این جمله تو ذهنش حک شد که: من که تونستم تو چیزی که ضعیف بودم با سماجت و استمرار به چنین نتیجه ای برسم، تو چیزی که خوب وقوی هستم کولاک میکنم!

من نمیدونم در آینده دوست داره چیکاره بشه،شاید دوست داشته باشه ورزشکار بشه، شاید یه عکاس هنرمند، یه مهندس معمار، یا یه آشپز ماهر بشه، شاید عاشق رانندگی باشه یا شاید بخواد پرستار بشه، یا شایدم یه نویسنده. ولی مطمئنم وقتی تو این سن کم، میتونه اینجوری از خودش اراده نشون بده، تو هر حرفه ای وارد بشه،چیزی سدراهش نیست.